از یک طرف، اصطلاح سرامیک سیاه را می توان به ماده ای نسبت داد، به طور دقیق تر، به دسته ای از مواد که می توانند از فلزات یا پلاستیک یا سایرین متمایز شوند، یا به یک فناوری کامل که با سرامیک به معنای وسیع تر سر و کار دارد.
کمیته نامگذاری انجمن سرامیک آلمان، سرامیک را به عنوان شاخه ای از فناوری شیمیایی یا متالورژی تعریف می کند که با ساخت مواد سرامیکی و پردازش بیشتر به محصولات سرامیکی سروکار دارد.
از سوی دیگر، مواد سرامیکی به عنوان مواد معدنی، غیر فلزی، کم محلول در آب و حداقل 30 درصد کریستالی تعریف می شوند. به عنوان یک قاعده، آنها از یک ماده خام در دمای اتاق تشکیل می شوند و خواص مواد معمولی خود را از طریق عملیات دمایی، معمولاً بالای 800 درجه سانتیگراد دریافت می کنند.
گاهی اوقات، شکل دهی در دماهای بالا یا حتی از طریق جریان مذاب همراه با کریستالیزاسیون بعدی رخ می دهد. با این حال، تعاریف دیگری وجود دارد.
این اصطلاح در منطقه زبان انگلیسی-آمریکایی برای تمام مواد جامد ساخته شده از ترکیبات معدنی با خواص غیرفلزی به کار می رود که شامل نیمه هادی هایی مانند سیلیکون یا آرسنید گالیم یا سنگ های قیمتی مانند یاقوت کبود نیز می شود.
از نظر شیمی، صحبت از ترمیم های بدون فلز یا غیرفلزی در مورد سرامیک با این تعاریف نادرست است. علاوه بر اکسیژن و سیلیکون، فلزات اغلب اجزای اصلی سرامیک ها هستند. با این حال، آنها به شکل فلزی نیستند، بلکه عمدتاً به صورت اکسید هستند.
اگر این یون‌ها (مثلاً در مورد سرامیک‌های دندان) در دهان حل شوند، یون‌های فلزی تشکیل می‌شوند که اصولاً با یون‌هایی که در نتیجه فرآیندهای خوردگی از فلزات ایجاد می‌شوند، تفاوتی ندارند.
اصطلاح غیر فلزی در اینجا به خواص مواد مانند رسانایی الکتریکی، هدایت حرارتی یا شکل‌پذیری اشاره دارد، اگرچه برخی از سرامیک‌های خاص امروزی قطعاً می‌توانند برخی از خواص فلزات را داشته باشند.
سرامیک ها اشیایی هستند که عمدتاً از مواد خام معدنی و ریزدانه با افزودن آب در دمای اتاق و سپس خشک شدن (به اصطلاح اجسام سبز) تشکیل می شوند که در فرآیند پخت بعدی در دمای بالای 700 درجه سانتی گراد پخته می شوند تا سخت تر شوند. اشیاء بادوام تر خرده سخت تری با شلیک در دمای بالاتر به دست می آید، به طوری که تف جوشی از حدود 1200 درجه سانتیگراد (بسته به جرم رس) انجام می شود که تخلخل خرده را از بین می برد.
